Muziek
In de jaren ’80 en begin jaren ’90 kwamen nog wel eens flarden muziek van Rotterdam-Zuid naar het centrum gewaaid. Als U2 speelde, of Bruce Springsteen en als de wind gunstig stond werd vooral de bas De Kuip uit geblazen. Dan kon ik op mijn balkonnetje staand proberen te raden welk nummer nu weer was ingezet.
Er zijn al lang geen stadionconcerten meer in Rotterdam. Die zijn in de Arena, want daar kan het dak dicht. Bijna hadden “we” Het Nieuwe Stadion (HNS) gehad. Nu ja, bijna… Nog voor de gemeenteraad de plannen kon bespreken trok het college van B&W ze alweer terug. Geen meerderheid te vinden, en het college had er kennelijk geen zin in de afgang breed uitgemeten te krijgen.
Familie
Over Het Nieuwe Stadion valt even geen leuk verhaal meer te vertellen. Dat was tot voor kort wel anders. De initiatiefnemers kwamen woorden tekort om aan te tonen dat werkelijk iedereen zou winnen bij de realisatie van het nieuwe stadion. Op de site die de “Feijenoord-familie” ervoor heeft ingericht vind je de plannen terug – een samenvatting en het uitgebreide verhaal, waarin men zich vooral uitput om te laten zien dat de gemeente toch werkelijk waar geen risico loopt met de verlangde garantstelling van 165 miljoen. Want in het uiterste geval zou Rotterdam in ruil voor die vele miljoenen eigenaar worden van Het Nieuwe Stadion. Wat de gemeente met die onrendabele boel dan zou moeten, staat er niet bij. Het maakt nieuwsgierig naar de voorziene risico’s, maar die staan in een bijlage, en die bijlage staat niet on line (maar zie bijvoorbeeld de recente analyses van Michiel de Nooij op Sportknowhowxl en Sport en economie, en het vermakelijke rapport van Tsjalle van der Burg).
Casus
Nu HNS is geïmplodeerd rest een casus die laat zien dat een in technisch opzicht zorgvuldig en kundig geconstrueerd verhaal niet genoeg is om personen en partijen aan je idee te binden. Nog voor de initiatiefnemers hun beteuterde persbericht hadden uitgestuurd verschenen de eerste analyses van de mislukking al online. Teveel doorduwen, te weinig luisteren, teveel mooie praatjes, te weinig realisme, teveel win-win, te weinig “wie gaat dat betalen?”.
Open
Ook de “open brief aan alle Rotterdammers”, die een dag voor de raadsvergadering verscheen, heeft niet geholpen. En dat terwijl men alle voordelen voor iedereen er zo mooi in had opgeschreven. De teneur van de brief past precies in de typologie van sturende verhalen die Deborah Stone geeft in haar boek Policy Paradox *) Ze onderscheidt er twee: verhalen van neergang en verval, resp. hulpeloosheid en controle. Een en ander komt mooi samen in de afsluitende oproep: “Belangrijk is te beseffen dat als we niets doen, als we koste wat kost vast houden aan het oude vertrouwde dat we niet alleen een kans voor open doel missen maar dat onze prachtige stad en club onherroepelijk achterop raken”. Het eerste deel gaat over hulpeloosheid en controle, het tweede over neergang en verval, en de combinatie is fataal voor de boodschap van de brief. Er staat immers op verongelijkte toon: we waarschuwen nog een keer, en als u niet luistert, is het uw eigen schuld.
Niet doen, dat bindt niet.
Hoeveel Feyenoordsupporters zouden straks, als de resultaten weer eens tegenvallen, zeggen: hadden we maar geluisterd, wilden we maar Het Nieuwe Stadion?!
*) Deborah Stone: Policy Paradox: The Art of Political Decision Making. Revised Edition 2002, Norton, NYC