Vuurtoren
Onder de vuurtoren schijnt geen licht, bij de timmerman thuis klemmen de deuren en the shoemaker’s children go barefoot.
Dat je voor jezelf niet kunt wat je voor een ander wél kan, komt kennelijk zo vaak voor, dat het spreekwoordelijk is geworden.
Op elke regel is een uitzondering, ook op deze, en daarover gaat dit stukje. Ik schrijf het ter nagedachtenis aan mijn kompaan Marie-Josée Dries. Zij overleed half februari.
Loodgieter
OIO is bijna 25 jaar onze samenwerking geweest. Al die jaren heeft een zwaartepunt gelegen bij procesmanagement – trainingen, advisering, uitvoerend werk. Procesmanagement definiëren we als het organiseren van de samenwerking tussen personen en partijen die elkaar nodig hebben om hun doelen dichterbij te brengen en hun resultaten te halen.
Hm, samenwerken als bedrijfsmodel én business case… De veronderstelling ligt dan voor de hand dat net als bij de loodgieter thuis bij ons de kranen wel zouden lekken. Dat we wel leuk kunnen vertellen over hoe dat moet, samenwerken, maar dat we er zelf niet veel van terechtbrengen.
Maar niets was minder waar.
Afspraken
Vanaf dat wij elkaar in 1992 leerden kennen hebben Marie-Josée en ik samengewerkt. Eerst nog in loondienst, vanaf eind 1998 als vennoten. Al snel was ons duidelijk dat we op dezelfde manier in het leven staan, maar als persoon en in ons handelen hemelsbreed verschillen. En dan vergt samenwerken een set goede afspraken en veel klein en groot onderhoud. Helemaal als de inzet is, je eigen broek op te houden, zelfstandig en onafhankelijk te zijn.
Hebben en houden
Marie-Josée leefde niet in het verleden, ook niet in de toekomst, maar maakte uit volle overtuiging en met haar hele hebben en houden intensief mee, wat in het hier en nu gebeurt. Dat deed ze praktisch, concreet, beknopt en met oog voor mens en organisatie.
Fundament
Geen wonder dat zij kwam met twee eenvoudige afspraken, die het fundament waren van de samenwerking. De inkomsten verdelen we 50-50, in het vertrouwen dat uiteindelijk inbreng en inzet wel middelen. Bellen, mailen, appen doen we over zakelijke dingen en daarnaast zien we elkaar tenminste 1 keer per week en dan mag het over van alles en nog wat gaan: het klein en groot onderhoud. Dan wordt samenwerken een trektocht door een avontuurlijk landschap en uiteindelijk betreed je een hoogvlakte waarin je met elkaar kunt lezen en schrijven.
Boomtakklimmen
Ik heb zoveel aan haar te danken. Haar tomeloze inzet en vindingrijkheid om te handelen naar ons motto dat werk nuttig en nodig moet zijn, en gezellig en leuk. Hoe wij het deden noemde zij boomtakklimmen. Steeds een tak hoger, de ander achterna, meer durven dan je doet. Ik heb mij altijd aan haar opgetrokken – aan haar lef, haar praktische zin, het niet blijven hangen in gezeur maar zorgen dat er iets gebeurt, haar talent om ideeën werkelijkheid te laten worden, haar vermogen te zien wat mensen kunnen, haar hoge eisen want je doet niks half, en haar gave om iets ingewikkelds tot zijn eenvoudige essentie terug te brengen. En vooral: haar vermogen om het op haar eigen voorwaarden te doen.
Optrekken
Nauw samenwerken kan alleen maar als je blind op elkaar kunt vertrouwen. Dat definieerde ze eens als: jezelf met je ogen dicht achterover durven laten vallen omdat je weet dat de ander je opvangt. Ze heeft me altijd opgevangen.
Toen we ermee werden geconfronteerd dat onze samenwerking zou ophouden zei Marie-Josée: “Je gaat toch zeker wel door?!”
En dat doe ik. Zonder in het verleden te leven, mij geen zorgen makend over straks, maar in het hier en nu mij optrekkend aan de eindeloos veel herinneringen die ik aan Marie-Josée en onze samenwerking heb.